Ogłoszenia

KOMUNIKAT PREZYDIUM ZG PTTK

dolnośląskie szlaki

Zwycięska koncepcja konkursu na wizualizację odbudowy Schroniska PTTK Nad Małą Łomniczką

Ważne na szlaku

ZASADY KORZYSTANIA ZE ZNAKOWANYCH SZLAKÓW GÓRSKICH POŁOŻONYCH NA TERENACH NALEŻĄCYCH LUB ADMINISTROWANYCH PRZEZ SUDECKIE HOTELE I SCHRONISKA PTTK SP Z O.O.W JELENIEJ GÓRZE

Ustawa z dnia 18 sierpnia 2011 r. o bezpieczeństwie w górach w Art. 2 określa obszar górski w Sudetach jako Sudety Zachodnie, Sudety Środkowe i Sudety Wschodnie, z wyłączeniem jednostek osadniczych i dróg publicznych.
Szlaki turystyczne leżą w terenie górskim, a odpowiednią jednostką ratownictwa górskiego dla tego obszaru jest Grupa Karkonoska GOPR w Jeleniej Górze tel. alarmowy 985 i 601100300 lub 75 752 47 34 oraz Grupa Wałbrzysko-Kłodzka GOPR Wałbrzychu tel. alarmowe 601 100 300 i 985

1. Osoby przebywające w górach obowiązane są do zachowania należytej staranności w celu ochrony życia i zdrowia własnego oraz innych osób, a w szczególności:
   
   
   1. zapoznania się z zasadami korzystania z danego terenu, obiektu lub urządzenia i ich przestrzegania;
   2. stosowania się do znaków nakazu i zakazu umieszczonych przez odpowiednie podmioty prowadzące w górach zorganizowaną działalność w zakresie sportu, rekreacji lub turystyki;
   3. zapoznania się oraz dostosowania swoich planów aktywności do własnych umiejętności, aktualnych warunków atmosferycznych, prognozy pogody, komunikatu lawinowego dla danego obszaru i zastosowania się do zaleceń i ograniczeń wynikających z ogłoszonego stopnia zagrożenia lawinowego oraz panujących i przewidywanych warunków atmosferycznych na danym obszarze;
   4. użytkowania sprzętu turystycznego odpowiedniego do rodzaju podejmowanej aktywności, sprawnego technicznie i zgodnie z jego przeznaczeniem i zasadami użycia;
   5. bezzwłocznego informowania podmiotów uprawnionych do wykonywania ratownictwa górskiego o zaistniałym wypadku lub zaginięciu osoby oraz innych zdarzeniach nadzwyczajnych mogących mieć wpływ na bezpieczeństwo osób; przy lokalizacji wypadku wykorzystaj współrzędne GPS, gdy posiadasz odpowiednie urządzenie;
   6. zachowania rozwagi i zdrowego rozsądku;
   7. zaplanowania trasy wycieczki i zabrania z sobą mapy turystycznej danego obszaru, telefonu komórkowy z dobrze naładowaną baterią z wpisanym nr służb ratowniczych; korzystanie z usług przewodnika górskiego poprawi twoje bezpieczeństwo
2. Każdy dorosły użytkownik szlaków korzysta ze szlaku na własna odpowiedzialność, a osoba niepełnoletnia na odpowiedzialność pełnoletniego opiekuna.
3. Przebywanie na szlakach górskich udostępnianych w celach turystycznych, rekreacyjnych i sportowych może być niebezpieczne dla życia i zdrowia ludzi. Decyzje dotyczące wejścia na teren górski turysta indywidualny podejmuje samodzielnie, w oparciu o własne doświadczenie oraz wskazówki zawarte w komunikatach zamieszczanych na stronach Grupy Karkonoskiej GOPR i Grupy Wałbrzysko-Kłodzkiej GOPR. W przypadku grup zorganizowanych, prowadzonych przez uprawnionego przewodnika, decyzję podejmuje przewodnik prowadzący grupę.
4. Uprawianie turystyki w terenie górskim wymaga przygotowania kondycyjnego, posiadania odpowiedniej wiedzy o trudnościach i zagrożeniach, używania odpowiedniego sprzętu i wyposażenia umożliwiającego poruszenie się w trudnym terenie górskim, a dodatkowo wymaga uwzględnienia zaleceń wynikających z komunikatów zamieszczanych na stronach internetowych Grupy Karkonoskiej GOPR i Grupy Wałbrzysko-Kłodzka GOPR.
5. W okresie zalegania pokrywy śnieżnej lub oblodzenia szlaki turystyczne nie są odśnieżane, a korzystanie z nich wymaga dokładnej znajomości ich przebiegu oraz odpowiedniego sprzętu.
6. Uprawianie turystyki górskiej zalecane jest w porze dziennej. Należy unikać wędrówek w porze nocnej.
7. W przypadkach, kiedy przebieg trasy pieszej, narciarskiej, rowerowej lub konnej pokrywa się, pierwszeństwo na tej trasie posiadają kolejno: (1) turyści piesi, (2) turyści na nartach, (3) rowerzyści, (4) turyści na koniach.
8. Za bezpieczeństwo osób biorących udział w imprezach rekreacyjnych, sportowych lub turystycznych odbywających się na oznakowanym szlaku turystycznym odpowiedzialność ponosi organizator tej imprezy.
9. Wjazd pojazdami mechanicznymi na oznakowany szlak na obszarze leśnym będącym pod administracją Lasów Państwowych wymaga zezwolenia danego Nadleśnictwa, natomiast pod administracją Karkonoskiego Parku Narodowego lub Parku Narodowego Gór Stołowych – zezwolenia Dyrektora tego parku. Na takich drogach obowiązują ogólne zasady ruchu drogowego.
10. Poszczególne Nadleśnictwa oraz Karkonoski Park Narodowy Park Narodowy Gor Stołowych mają prawo do zamykania odcinków szlaków turystycznych (np. uszkodzonych przez czynniki atmosferyczne, w trakcie remontów szlaków turystycznych, ze względów ochrony przyrody i ze względów przeciwpożarowych) w celu zapewnienia bezpieczeństwa turystom wchodzącym na ich teren. Zamknięte odcinki szlaków turystycznych winny być przez Nadleśnictwo lub Karkonoski Park Narodowy Park Narodowy Gór Stołowych odpowiednio oznakowane.
11. W podłożu na szlakach terenowych miejscami występują ruchome kamienie i głazy, które mogą być wilgotne i śliskie, a przy ich pokonywaniu należy zachować szczególną ostrożność. W przypadku napotkania na szlaku niebezpiecznej przeszkody, np. jak powalone drzewo czy uszkodzone przejście przez potok, należy poszukać bezpiecznego obejścia lub zawrócić.
12. W przypadku zgubienia szlaku, w celu uniknięcia zabłądzenia, należy wrócić do ostatniego znaku i podjąć decyzję, czy należy kontynuować dalszą wędrówkę inną trasą czy zawrócić.
13. Za stan nawierzchni na drogach i ścieżkach będących jednocześnie szlakami oraz stan budowli zlokalizowanych w pasach tych dróg i ścieżek odpowiada właściciel lub administrator obszaru, na którym te drogi i budowle są zlokalizowane.

Sudeckie Hotele i Schroniska PTTK Sp. z o.o.
w Jeleniej Górze, 04.05.2013 r.

Komentując Jerzy Kapłon

Kilka miesięcy temu turystyczną opinię publiczną zbulwersowała tzw. „sprawa Samotni”. Jak to zwykle w naszych publikatorach skorzystano z sytuacji związanej z zakończeniem umowy dzierżawy na ten obiekt do rozpętania histerycznej dyskusji na temat dalszych jego losów. Obserwując tę dyskusję można było dojść do wniosku, że im mniej ktoś był zorientowany realiach, tym chętniej zabierał w niej głos, pałając świętym oburzeniem pod tytułem „co też oni (w domyśle PTTK tak czy inaczej określone) z tym schroniskiem robią”. Umiejętnie podsycana przez dziennikarzy poczytnego dziennika wymiana poglądów miała głównie przyczynić się do wzrostu sprzedaży gazety, bowiem racjonalnych argumentów nikt nie tylko że nie drukował (mimo propozycji przekazywania ich przez PTTK), ale nawet nie usiłował pozyskiwać. Z pośród biorących udział w tym zamieszaniu nieliczni spostrzegli, że oto PTTK realizuje swój program związany z obowiązującymi wewnątrz Towarzystwa procedurami i to w stosunku do obiektu, którego jest właścicielem. Tak bowiem jest. PTTK jako jedyna praktycznie organizacja o takim charakterze zachowała znaczący majątek, którym od wielu lat stara się racjonalnie, na ile pozwalają na to warunki i realia ekonomiczne gospodarować. Skoro bowiem od ponad 25 lat PTTK nie otrzymuje żadnego wsparcia ze środków publicznych (jedynie jakie w trudzie pozyskuje i to w niewystarczających ilościach to środki funduszy ekologicznych oraz w ostatnim czasie, dzięki własnej aktywności i zdolnościom finansowym do generowania wkładu własnego – środki unijne) – to na jakiej zasadzie gospodarowanie tymi obiektami ma być poddane publicznej ocenie? Proponuję, aby uczestnicy tej dyskusji wpierw zapisali się do PTTK zasilając tę instytucję składkami – nawiasem mówiąc składki te ledwo pokrywają koszty ubezpieczenia jakie PTTK oferuje swoim członkom – a potem zabierali głos w sprawach Towarzystwa. Nikt sobie nie wyobraża, że w sprawach np. jego firmy głos zabiorą wszyscy, którzy tego zapragną. Oczywiście to przewrotne, PTTK pełni swoją misję, utrzymuje sieć schronisk górskich i stanic wodnych, zwłaszcza na obszarach chronionych, gdzie broni pozycji turystyki aktywnej. W tejże Samotni poziom nakładów inwestycyjnych przez ostatnie kilka lat wielokrotnie przewyższał wielkość uzyskiwanych dochodów. Oczywiście każdy z nas chciałby, aby w schronisku były znakomite warunki, tania oferta noclegowa i gastronomiczna oraz miła atmosfera. Realizacja tego nie zależy wyłącznie od PTTK. I tak gospodarując w górach, na obszarach chronionych, a więc w wyjątkowo uciążliwych i kosztogennych warunkach podlegamy takim samym regułom podatkowym jak wysokodochodowe obiekty położone w atrakcyjnych lokalizacjach, nie wspominając o gospodarstwach agroturystycznych, których reguły opodatkowania stawiają je na znacznie lepszej pozycji. Przy okazji tej dyskusji odezwało się kilku prominentnych polityków z ofertą pomocy – jakże to zostało sympatycznie odebrane. Otóż dzisiaj o tym jakby nie pamiętali. Co więcej, na wysłane pisma z propozycja uruchomienia wspólnych projektów nie otrzymywaliśmy żadnej odpowiedzi. Trzeba przyznać, ze byli wśród nich i tacy, którzy pytając o sytuację Samotni wykazywali duże zrozumienie. Zatem spójrzmy na ten problem tak – PTTK wiele trudu i pozyskiwanych z dochodowej części majątku pieniędzy poświęca na utrzymanie w należytym stanie technicznym schronisk – wprowadza zabezpieczenia przed ewentualnym wybuchem pożaru i zapewnia możliwość ewakuacji lub sygnalizacji zagrożenia, obniża szkodliwość dla środowiska naturalnego i podwyższa standard sanitariatów i części noclegowej. Części z tych działań turysta nie zauważa, a są konieczne i kosztowne, bowiem bez nich schroniska należałoby zamknąć. Czy potem można by w tym samym miejscu je otworzyć (parki narodowe, obszary Natura 2000) trudno powiedzieć. Ponieśliśmy duże nakłady inwestycyjne nie tylko w trakcie realizacji projektów unijnych, ale i inwestując z własnych środków – tu przykładem jest schronisko PTTK na Markowych Szczawinach pod Babią Górą. Wysokość nakładów (ponad 5 mln złotych) w żaden sposób nie jest uzasadniona wyliczeniem finansowym, wedle którego są to środki zainwestowane biznesowo. Gdyby PTTK ustaliło warunki ekonomiczne eksploatacji obiektu licząc na szybki zwrot nakładów – usługi schroniska byłyby dostępne po znacznie wyższych cenach. Nawet wewnątrz Towarzystwa wyjaśniając powody realizacji tej inwestycji należało powołać się na statutowe zadania jakie PTTK powinno realizować eksploatując schroniska, bowiem alternatywą było zamknięcie obiektu. Oczywiście nikt odpowiedzialny w PTTK nie wyobrażał sobie, aby po ponad stu latach obecności pod Babią Górą pozbawić turystów możliwości korzystania z tego obiektu.

Czasem też myślę sobie, że od wielu lat nikt tym, którzy najwięcej wysiłku w obiekty wkładają – ich gospodarzom, zarządzającym w imieniu PTTK schroniskami osobom i instytucjom po prostu nie podziękował. A to dzięki nim, w lepszych lub gorszych warunkach, można o każdej porze dnia i nocy schronić się przed niebezpieczeństwem, jakie spotyka nas czasami podczas uprawiania turystyki górskiej lub po prostu odpocząć nie płacąc za wstęp, mogąc spożywać wniesiony posiłek, skorzystać z sanitariatów lub wyrzucić niesione w plecaku śmieci. O tym, że to też kosztuje i ktoś musi koszty tworzenia takich warunków wędrowania ponosić, co nie jest wcale w świecie takie oczywiste, nikt u nas nie myśli. Homo sovieticus nadal czasami z nas wyściubia swój nos.

Jerzy Kapłon, „Komentując…”, GAZETA GÓRSKA jesień 2013, str. 37